(Αντι)κείμενα για ενδοσκοπήσεις .

1. Φωτογραφική μηχανή

Η οπτική του εαυτού μας / Τυφλά σημεία / Η οπτική της θεραπείας

Η οπτική του εαυτού μας / Τυφλά σημεία

Τα μάτια μας λειτουργούν όπως περίπου και η φωτογραφική μηχανή. Οι ακτίνες περνούν από την κόρη του ματιού, πέφτουν στον κρυσταλλοειδή φακό, ο οποίος μπορεί να αλλάζει σχήμα ώστε να εστιάζει καλύτερα το φως. Όταν το αντικείμενο βρίσκεται κοντά στο μάτι μας, αυτός γίνεται πιο παχύς, ενώ όσο το αντικείμενο απομακρύνεται, αυτός λεπταίνει. Ακολουθώντας το βλέμμα μας στην συνέχεια των βιωμάτων μας, διακρίνονται διάφορα επίπεδα όρασης των γεγονότων της ζωής μας. Έχοντας φτιάξει τους δικούς μας κύκλους ζωής, τοποθετούμε τον κόσμο μπροστά μας και τον παρατηρούμε από καθορισμένα, συνηθισμένα οπτικά σημεία, που οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει.

Βλέπω, έβλεπα, δεν βλέπω, βλέπω από πιο κοντά, πιο καθαρά, είδα για μια στιγμή, τον εαυτό μου μέσα από τον καθρέπτη, και δεν εμοιαζα με αυτόν που θα ήθελα να είμαι... Μέσα από τον καθρέπτη, εμφανίστηκαν ταυτοχρονα με την εικόνα μας και πολλές αποτυπώσεις του ¨ΔΕΝ¨… ΔΕΝ είμαι εγώ… ΔΕΝ έχω κάνει… ΔΕΝ μπορώ… ΔΕΝ θέλω… ΔΕΝ με θέλω. Και ξαφνικά, ο βαθμός εστίασης μας σταδιακά άρχιζει να αλλάζει και το βλέμμα μας να αποστρέφεται από το ειδωλό μας, απο εμάς.

Πώς μπορεί άραγε να δει κάποιος τον εαυτό του από μέσα και να παρατηρήσει τα συναισθηματά και τις σκέψεις του; Οι ανασφάλειες και τα προβλήματά μας, πολλές φορές τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και αποκτούν πρώτη θέση στην οπτική μας, αφήνοντας πολλά άλλα στοιχεία μας σε τυφλά σημεία.

Από που θα δω; Απο που θα με δω; Που θα με βρω;

Η οπτική της θεραπείας

Πώς θα μπορέσουμε λοιπόν μέσα από αυτήν την ενδοσκόπηση να δώσουμε χώρους σε νέους κύκλους, που μαζί με τους παλιούς θα δημιουργήσουν τα νέα πεδία παρατήρησης; “Ο μεγαλός μας εαυτος θα κοιτάξει τον μικρό και διαπερνώντας δεκαετίες θα φτάσει στο παρόν του”...

Το μοίρασμα των βιωμάτων μας. που εμπεριέχουν συναισθήματα, συμπάθειες, προτιμήσεις και μνήμες, στα πλαίσια μιας θεραπευτικής διαδικασίας θα μας δώσει την δυνατότητα αναπόλησης, αναπλαισίωσης, σύγκρισης και συνειδητοποίησης των εμπειριών μας.

Σε μια ζωή, που βρίσκεται συνεχώς σε ροή, η συμμέτοχη μας σε πολυποίκιλα πράγματα και οι συναισθηματικές αλλαγές που μας συμβαίνουν, πολλές φορές μας εγκλωβίζουν σε παρελθοντικές καταστάσεις και εικόνες του εαυτού μας και μας στερούν το παρόν μας.

Στον χώρο της συνεδρίας, τα βιώματά μας, παρόντα και ισχυρά σε εμπειρίες, μπορούν να συνδιαλλαγούν, να συνυπάρξουν και μέσα από το μοίρασμα τους να μας βοηθήσουν να παρατηρήσουμε και άλλες όψεις μας. Δημιουργείται έτσι με τον θεραπευτή μας ένας μοναδικός διάλογος, όπου εκείνος όντας εκεί, ακούει και συναισθάνεται το δικό μας παρόν και υπόσταση. Ένας διάλογος, που μέσα από την φιλοσόφηση και σκέψη της ζωής μας, μας κάνει να αναρωτηθούμε για τις εμπειρίες μας, να εμβαθύνουμε και να κατανοήσουμε την ανθρώπινη και ζωτική τους υπόσταση.

Η συνήχηση αυτών των σκέψεων καταλήγει και σε προσωπική συνήχηση με τον ίδιο μας τον εαυτό. Διότι, οι σκέψεις των δύο (θεραπευτής-θεραπευόμενος) μοιράζονται ακουγόμενες και ταυτόχρονα συνακούγονται, για να καταλήξουν πίσω στον καθένα διαφορετικές, ή και ίδιες, αλλά εμποτισμένες πλέον με την εμπειρία του παρόντος ενός μοιράσματος.

Ας ακουμπήσουμε τα τυφλά μας σημεία και ας τους δώσουμε την δυνατότητα μέσα απο το άγγιγμα μας να αποκτήσουν εικόνα, μια εικόνα που δεν χρειάζεται να την βλέπουμε πάντα αλλά αγκαλιάζοντάς την να μας νιώθουμε… να μας φροντίζουμε… να είμαστε εκεί για εμάς… Και κάποιες φορές, ακόμη και να ζητάμε βοήθεια, για να μπορούμε να τις ακούσουμε καλύτερα… Μαζί.

Καλλιόπη Κουτροπούλου

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας - Θεατροπαιδαγωγός